ACTIE!!!!
Zodra je een test achter de rug hebt, of op een andere manier je vermoedens
bevestigd hebt gezien, volgt er meestal een zeer ontnuchterende vaststelling.
Je hebt een hele weg afgelegd om tot die conclusie te komen, om vervolgens
vast te stellen dat het nu maar pas begint.
En dan kan je beginnen afwegen: gaat degene die me heeft geholpen het
labeltje te plakken, ook qua aanpak in opvoeding en op school kunnen helpen?
Of moet je elders gaan zoeken?
Kijk waar je kind behoeftes laat zien. Blijf alert voor signalen
ivm schoolse verveling. Ga een gesprek aan met de school, al dan niet geholpen
door anderen (CLB, CBO, psycholoog, psychiater,...)
Als je als ouders niets doet en afwacht, krijg je soms het verwijt je kind
niet genoeg te stimuleren. Als je wél iets doet, volgt soms
het verwijt dat je een pushende ouder bent. Het lijkt soms nooit goed te
zijn.
Alleszins: besef dat je zelf een grote inspanning zult leveren. Maar het
welzijn van je kind zal er baat bij hebben. Maak je niet te druk over wat
anderen soms zeggen, vanuit hun vooroordelen of gewoon gebrek aan kennis
van wat hoogbegaafd zijn voor jouw kind betekent.
Een aanzet om je zoektocht naar hulp bij het begeleiden van je kind wat
gemakkelijker te maken geven we in onze adresboek: /08_adresboek/testen_begeleiden.html
En verder staat heel deze site en het web ter beschikking...
Alleszins, als oudersis de invalshoek (hoe kan het ook,wij zijn de ouders)
in de eerste plaats het welbevinden van een kind. Als een kind zich
bij een bepaald prestatieniveau goed voelt, en het is "voldoende"
om geen last ermee te hebben door externe factoren (zoals bv houding leerkrachten
enzo, of prestatieniveau waardoor overgaan naar een volgende jaar of bepaalde
studierichtingen de facto uitgesloten worden), is het voor de meeste ouders
wel goed. Een stuk leren leren moet bewaakt worden hierbij.
Alleen als en kind duidelijk zijn mogelijkheden wegsteekt, begint het
toch weer te knagen. Vanwege die schrik voor wat de gevolgen later
kunnen zijn (zoals: niet leren leren, mogelijk geen diploma halen,...).
De ervaring van de ouders van oudere kinderen is, dat als een kind dat
zich niet ten volle kan ontplooien op jonge leeftijd, het er vroeg of laat
toch wel negatieve gevolgen van heeft. Daarom proberen wij als ouders ook
goed op tijd in te grijpen: we leren van elkaars ervaringen tenslotte.
We weten ook dat als het zoeken naar de juiste aanpak voor een kind te
lang duurt, dat gevolgen heeft voor het welbevinden, of voor de "normale"
voortgang binnen het onderwijs. Later zit je dan vaak met volwassenen die
spijt hebben van gemiste kansen. Dus proberen wij als ouders onze
kinderen toch zo veel mogelijk stimulansen te geven, zonder onze kinderen
daarom te willen forceren. We zien ze ook graag hé, en weten
best wel wat ze nodig hebben.
Als iedereen dat nu maar eens zou willen aanvaarden en respecteren...
|