Hoogbegaafde kinderen zijn zich vaak sterk bewust van hun omgeving en hebben al op jonge leeftijd een vorm van zelfbewustzijn ontwikkeld.

Ze reageren vaak op een hevige en zeer emotionele manier op prikkels en hebben daarbij vaak moeite om hun intense emoties te kanaliseren en te verwerken.
Wanneer ze een - zelfs speels of oppervlakkig bedoelde - opmerking krijgen van een ouder, vriendje of leerkracht, is het vaak zo dat ze deze heel serieus nemen en dat de opmerking in kwestie hen diep raakt, ook al was dat niet de intentie van de persoon die ze maakte.

Deze kinderen hebben tevens de behoefte om actief te reageren op wat ze onrechtvaardig vinden en om in de bres te springen voor hen die onrecht aangedaan worden, zowel in eigen omgeving als in ruimer opzicht (dierenleed, wereldproblematiek).

De anekdotes.

• “H. is dan wel de oudste, maar hij gedraagt zich wel het meest kinderlijke van de twee. Hij is enorm flauw, weent gemakkelijk en dan ook voor het minste”
• “Zondagavond mocht H. onverwacht blijven slapen bij tante en nonkel en neefjes en nichtje.
  Iets wat hij normaal gezien graag doet. Maar eens hij daar in bed lag, kreeg hij enorme huilbuien omdat zijn zusje er niet bij was. Na enige tijd met hem gepraat te hebben, heb ik besloten om hem gewoon thuis te laten slapen. Hij zou mij veel te erg missen zei hij, en dat kon hij niet aan.
  Vanavond is Z., zijn zus, bij haar peter gaan slapen maar H. wou weer niet. Vanavond speelden de huilbuien zich hier af, want nu zou hij zijn zusje weer enorm gaan missen. Uiteindelijk is hij in slaap gevallen met een foto van zijn zusje bij hem. Ook als hij, omwille van mijn en zijn papa’s werksituatie bij moeke moet gaan slapen, heeft hij een fotootje van ons nodig.”
• “Gisterenmiddag viel er bij het binnenkomen een pracht van een Mieke Langepoot voor mijn neus. En wat doet een vrouw dan? Juist ja, gillen of doodtrappen. Ik deed beide. Wist ik veel wat voor drama daaruit zou volgen? N. begon hartverscheurend te huilen, want laat dat nu net zijn lievelingsspin Jake geweest zijn, die we een dag eerder hadden gevonden. Ik stelde hem dus gerust en zei dat dit Jake niet kon geweest zijn, want dat Jake veel kleiner was. Maar dat hielp natuurlijk niet, want dit was dan toch wel het beste vriendje van Jake en hij had maar één vriendje. Er zat niets anders op dan het beest plechtig te begraven. Dat stopte wel de tranen maar mama is weer wat minder perfect in dat kind zijn ogen. Hij is er nog steeds een beetje boos om. Waar was mijn verstand?”
• “Rond carnavalstijd. De juf had 's morgens gezegd dat Plop zou komen in de namiddag.Toen ik rond 13u10 bij het belsignaal hem in de rij bracht, was S. plots zeer paniekerig en krijsend aan het huilen. Hij zag zijn juf die zich verkleed had als Kwebbel. ‘Neen, mama dat is niet goed, juf J. moet juf J. blijven en niet Kwebbel zijn!!!’. In al die emoties, waarbij alle kindjes dus heel enthousiast waren, behalve S., heb ik hem terug meegenomen naar huis. Zijn vertrouwde juf was verkleed en deed volgens hem onnozel, terwijl zij hem eigenlijk (voor hem de echte) Plop had beloofd...”
• “ J. (4 jaar) komt geregeld thuis met de woorden: xxx is mijn vriend niet meer. Dan heeft die gewoon even gezegd dat ze niet naast haar mag zitten of niet meespelen, maar voor J. gaat dat direct heel diep. Ze gaat dan zitten mokken en zich zitten inbeelden dat de hele wereld niks van haar moet hebben.”
• “ N. wil vaak helpen, bedoelt het allemaal heel goed, maar wordt dan niet begrepen en voelt zich afgewezen. De reacties daarop kunnen vrij dramatisch zijn. We strijken dan steeds weer de plooien glad, wat kan je er anders aan doen?”
• “Gisteren in de auto. Opnieuw over de oorlog. ‘Want die is er al hé mama? En moet papa dan opnieuw soldaat worden?’. Grote angst. Onze kinderen hebben
  stilaan een probleem met die domme Amerikanen. Het houdt ze bezig, die oorlog waar de grote mensen en grote kids op school het over hebben.”
• “ T. heeft ooit onze O.(de oudste) zijn kamer volledig afgebroken. Alles uit de kasten, een hoop kapot gescheurd, zelfs de kasten en het bed omgegooid. Ik heb toen als een hoopje ellende zitten huilen. Wist echt niet hoe ik dat aan moest pakken. Vond dat ze het samen moesten opruimen omdat onze O. hem veel zat te treiteren. ‘Kon onzeT. begrijpen, maar niet goedkeuren.”
• “ Onze O. ging vroeger (leeftijd van twee à drie jaar) met zijn hoofd tegen de muur of op de grond bonken. De eerste keer was ik zo geschrokken dat ik direct naar hem toevloog omdat hij zich echt pijn had gedaan. De volgende keer was ik voorbereid. Hij begon te bonken en ik ben naar de keuken gegaan ( met een heel klein hartje) en heb hem laten begaan. Gevolg: een dikke bult op zijn hoofd en een enorme huilbui. Achteraf heeft hij nog gebonkt: op de zetel, op een kussen op de grond maar heeft zich nooit meer echt bezeerd en heeft het ook niet lang volgehouden want ik ging elke keer weg.”
• “ P. trekt zich ook vlug alles aan. Deze week kwam hij thuis en was nogal stil. Daaraan weten wij dat we moeten beginnen doorvragen of er iets is en/of wat er scheelt, waarom hij zo stil is. Na lang aandringen zei hij dat een paar van zijn vrienden hem ‘gabber’ genoemd hadden op school.’ Een gabber’ is voor hen iemand die niet ‘in’ is. Dat vond hij zo erg, want hij is helemaal geen gabber, zei hij. We hebben dan een tijdje hierover met hem gepraat en hem gezegd dat ze het misschien niet zo bedoeld hadden en moest afwachten tot de dag nadien. De dag nadien kwam hij vrolijk terug van school, er was geen vuiltje meer aan de lucht.”
• “ S.(5 jaar) kan soms zo koddig uit de hoek komen, meestal een paar weken na dat er iets ernstigs is gebeurd: vb die twee kindjes die uit het raam zijn gevallen, de wtc torens (pas een jaar nadien begint hij erover) Ik moet toegeven dat ik de kinderen naar boven breng wanneer het nieuws begint, anders kan hij zo geëmotioneerd reageren op wat hij ziet. Nu over de oorlog: ‘Wanneer gaat die beginnen? Waarom komt er oorlog?’ Moet papa dan ook gaan vechten?’ enz...”
• “ S. is bijzonder emotioneel, reageert sterk op geluiden (als er eens straaljager overkomt tiert hij het uit), geuren: ruikt alles al van mijlen ver en alles ‘stinkt’ vaak. Smaken: mag bijna niet gekruid zijn anders is het al gauw té pikant. In bad hebben wij een mengkraan die op 37° staat, wel, ons’ G. die zet je daar in en geeft geen kik, maar voor onze S. is dat steeds te warm, ook zijn chocomelk is eerder lauw dan warm (terwijl wij er kunnen van drinken, beweert hij dat hij zich bijna verbrandt!).”
• “Gelukkig zijn er ook veel mooie dingen die we met onze kids beleven. Vandaag hebben we met de school een begrafenis meegemaakt, zeer aangrijpend. Laat het nu ook net nog de moeder zijn van een goede vriend van T., een iets oudere jongen en ook hoogbegaafd. T. heeft nogal geweend. Hij leeft dan zo intens met alles mee. Hij maakte zich ook flink kwaad dat andere kinderen, terwijl we achter de begrafenisauto liepen, nog konden lachen en gek doen. Hij kan zo oprecht meeleven en zich bezorgd maken om anderen. Op zo'n moment ben ik apetrots op m'n zoon.”
• “Onbenulligheden worden vaak levensgrote problemen. Gisteren nog, zei hij heel ernstig: ‘Ik heb ook problemen.’ Ik dacht: nu komt het. Nee dus, weer van die kleine dingen die olifanten worden. Bij hem moet ik vaak tussen de "regels lezen" of horen. Hij kan zo moeilijk verwoorden wat er in hem omgaat. Als hij dan spontaan naar me toekomt om wat te zeggen, moet ik echt prompt alles laten vallen en naar hem luisteren, anders gaat er een kostbaar moment verloren. Als het echt even niet kan, komt het er meestal niet meer van of wil hij niet meer.”