Home Hoogbegaafd Herkenning Testen HB thuis Sociaal leven HB op school Probleemkinderen? Adresboek FAQ Goed voor een glimlach Literatuur
Ervaringsverhalen
Versneld in de basisschool
Jonger in secundair
De "juiste" school
Oma vertelt
Geslaagde schoolwissel
Een school die meedenkt
Wonderkinderen
Als het schoolteam
je kind maar steunt
Meerdere versnellingen, met succes, is mogelijk!
Alles ...
voor een gelukkig kind
Gebruiksaanwijzing T.
Een positief verhaal
Een Nederlandse ervaring
...
...
...
 
 
 
 
 
Van apathie tot nieuwe perspectieven...Versnelling in de basisschool

(een verhaal verteld door de moeder, 9 mei 2004)

De signalen...

Als startdatum van mijn verhaal neem ik oktober 2003. Mijn zoontje (oudste kind) was toen bijna 6 jaar. Hij zat in het eerste leerjaar en was daar met groot enthousiasme aan begonnen. Maar tegen de herfstvakantie was dat enthousiasme helemaal weg. De school en het schoolwerk interesseerden hem niet langer.
Hij had als kleuter al vaak last gehad van hoofdpijn maar de laatste tijd was die veel erger geworden. Hij had nu heel regelmatig aanvallen die heel sterk op migraine leken.
Hij was thuis vaak prikkelbaar en barste regelmatig in tranen uit om kleine tegenslagen.
Hij werd ook apathisch. Hij was altijd een nieuwsgierig en ondernemend kind geweest, vol creatieve ideeën, maar nu was hij enkel nog geïnteresseerd in tekenfilms, playstation en gameboy.

Er moest iets gebeuren... maar wat? De eerste vermoedens.

Ik had het gevoel dat deze situatie niet mocht blijven voortduren, maar had geen idee van de oorzaken en dus nog veel minder van wat ik concreet kon doen. Mijn zoontje zelf kon en wou geen oorzaken aanwijzen, heel af en toe deed hij wel een opvallende uitspraak die in een bepaalde richting wees. Die richting was "hoogbegaafdheid".
Ik vroeg hem een keer wat er moest gebeuren om hem terug zin in school te geven, en zijn spontane antwoord was: “naar het 2de leerjaar gaan.” Het kwam niet als een verrassing eigenlijk. Ik was anderhalf jaar eerder gestart met wat opzoekwerk rond hoogbegaafdheid en kwam vaak uit bij beschrijvingen waarvan ik dacht: “Dat is mijn zoon ten voeten uit!”

Terugdenken aan de vorige jaren...

Op het einde van de 2de kleuterklas hadden we hem al laten testen in een privé-praktijk. Zijn kleuterjuf had bij het laatste oudercontact namelijk haar bezorgdheid geuit rond zijn aandachtsproblemen in de klas. Die beïnvloedden in grote mate zijn werk-en leerhouding, alsook zijn prestaties. Op het einde van de 2de kleuterklas maakte hij oefeningen fout die hij in het begin van dat jaar wél goed maakte, en waaruit de juf had geconcludeerd dat hij met een vrij grote kennisvoorsprong was gestart.
Wij hadden hem in een privé-praktijk aangemeld met "aandachtsproblemen". Onze hypothese rond hoogbegaafdheid hadden we niet geuit want we dachten dat ze daar desgevallend wel zelf zouden achterkomen.
Maar hij kwam niet als hoogbegaafd uit de test. Hij had tijdens de test blijk gegeven van een grote interesse en een goede werkhouding, en van aandachtsproblemen hadden ze niets gemerkt. De conclusie: je kind is heel goed begaafd, met een harmonisch profiel, is nieuwsgierig en heeft nood aan een inspirerende leerkracht, maar een wat mindere leerkracht zou hem niet ontmoedigen want hij was absoluut geen perfectionist, hij zou daar wel over stappen.

En dan de dagelijkse ervaring... Meer vragen dan antwoorden!

Nu anderhalf jaar later bleek de praktijk echter anders. Maar waar kon ik terecht? Hij was niet hoogbegaafd dus hoe kon ik bereiken dat hij wat meer uitdaging kreeg? En zou hij daarop nog wel ingaan? De laatste maanden wilde hij zelfs niet meer doordenken over de dingen waar hij een jaar eerder nog vol enthousiasme mee bezig was geweest.

Een nieuwe stap: HBBK

Schoorvoetend meldde ik me uiteindelijk aan bij de HBBK-mailgroep, een yahoo groep waarin ouders van hoogbegaafde kinderen ervaringen uitwisselen en elkaar proberen te steunen. In mijn aanmelding vertelde ik dat mijn kind net niet hoogbegaafd was maar zich toch verveelde op school.
Daarop kwamen meteen heel wat reacties, bijkomende vragen waarop ik naar best vermogen antwoordde. En al snel rees de vraag: ben je zéker dat je kind niet hoogbegaafd is? Zou het niet zinvol zijn om hem te laten hertesten? Toen we wat dieper ingingen op zijn testresultaten werd deze vraag nog prangender: mijn zoon was getest met de WISC-R toen hij 4 jaar 8 maanden oud was, maar nu leerde ik dat deze test pas genormeerd was vanaf de leeftijd van 6 jaar.

En er was nog een probleem: sinds een 8-tal maanden waren wij gescheiden en wie weet moesten we de problemen toch ook op dat vlak gezocht worden? Sommige mensen dachten toch vooral daaraan...

Een tweede belangrijke stap...

Via HBBK kreeg ik vervolgens het advies om contact te nemen met Anne Hermans: zij werkt zowel rond HB als daarnaast ook rond echtscheidingsproblemen. Zij was dus de aangewezen persoon om hulp te bieden. Meteen bij het intakegesprek stelden ze voor mijn zoon te hertesten, omdat er zoveel factoren in de richting van hoogbegaafdheid wezen. In de daaropvolgende belevingstesten zouden ze ook naar de verwerking van de echtscheiding peilen.

En dan de derde grote stap: school verandering!

In diezelfde periode hebben we de kinderen van school veranderd. We hadden namelijk eind december gepoogd om met de school een dialoog op gang te krijgen rond de problemen van ons kind, maar waren eenvoudigweg op een muur gebotst. Na enig zoeken hebben we gelukkig een school gevonden die erkende dat élk kind uitdaging nodig had en heel open stond voor oplossingen. De kinderen veranderden op 26 januari 2004 van school en dat haalde heel wat druk van de ketel. Mijn zoontje verzette zich niet langer tegen de school, was heel snel geïntegreerd, en vond de hele situatie wel houdbaar hoewel zijn leer-en werkhouding nog steeds veel te wensen overlieten.

Het verdere verloop

In maart had ik uiteindelijk een adviesgesprek bij Anne Hermans, in wiens praktijk ons kind intussen werd getest. Onze zoon was heel moeilijk te testen geweest want zijn werkhouding was al erg beschadigd. Een leerhouding had hij niet. Maar de psychologen waren heel erg zeker van hun evaluatie: hij was duidelijk hoog begaafd, zat ver onder zijn uitdagingsniveau, en onmiddellijke versnelling naar het 2de leerjaar was aangewezen om het patroon van onderpresteren te doorbreken.
De school ging daar onmiddellijk op in. Net voor de paasvakantie hadden we een overlegvergadering op de school, samen met Anne Hermans, en het CLB. We beslisten als team om mijn zoontje na de paasvakantie naar het 2de leerjaar te versnellen.
Omdat hij geen aantoonbare schoolse voorsprong had en kampte met faalangst spraken we af een overgangsperiode van 3 weken in te lassen waarbij hij enkel tijdens de herhalingsmomenten van het 1ste leerjaar les zou volgen in het 2de leerjaar. We legden ook meteen een datum voor de volgende overlegvergaderingen af, en we zochten samen naar indicaties die erop konden wijzen dat tussentijds overleg nodig was en spraken af dat we hierop zouden reageren.

Oef!

Al meteen de eerste week werd duidelijk dat deze versnelling de juiste beslissing was geweest: Mijn kind vond vrij snel zijn motivatie terug, hij wilde absoluut bijbenen waardoor hij spontaan begon te oefenen, veel schoolwerk was plots “leuk” en ook mentaal groeide hij zienderogen. Hij vond ook goed aansluiting bij de kinderen uit het 2de leerjaar.
Toen we nog een week later terug bij Anne Hermans kwamen voor een ondersteunende sessie stond zelfs zij versteld van de verandering die deze ingreep bij hem teweeg had gebracht. Ze vond dat het zo goed ging dat ze de volgende sessie pas een maand later plande.

Een mijmering...

Op zaterdag 8 mei nam mijn zoontje afscheid van zijn oude klas ter gelegenheid van het schoolfeest. Vrijdag had hij een bundeltje met tekeningen gekregen, gemaakt door zijn klasgenoten en samengesteld door zijn juf. Hij was hier heel gelukkig mee. Ik heb minutenlang met dat bundeltje in mijn handen gestaan, terwijl mijn zoontje zingend en met twinkelende oogjes door het huis liep, en dacht terug aan dat andere bundeltje dat hij ooit had gekregen: bij zijn afscheid van de kribbe. En terwijl ik tegen mijn tranen vocht realiseerde ik me dat hij nu, na bijna 4 lange jaren, terug net zo blij en vol zelfvertrouwen door het huis rende als het kindje dat toen halsreikend uitkeek naar zijn eerste schooldag.

We zullen wellicht nog vaak vragen hebben, en zeker nog wel eens voor problemen staan, maar tegelijk zijn we blij dat we op een relatief korte tijd een weg hebben kunnen gaan die de juiste is gebleken. Ik moet er niet aan denken waar we zouden staan vandaag als we "niets" hadden gedaan.


© www.hoogbegaafdvlaanderen.be | Email : info@hoogbegaafdvlaanderen.be