een verhaal verteld door de
moeder van een volwassen HB vrouw, september 2004
Inleiding
Onze dochter is volwassen en hoogbegaafd. Dat woord was mij eigenlijk
niet zo bekend. Toen bleek dat haar oudste kind hoogbegaafd was, ben ik
ook eens goed gaan nadenken over haar schoolcarrière en haar manier
van zijn. Dit is wat ik als "verhaal" kan vertellen, op haar
verzoek.
Ze is slim...maar kan niet stil zitten
Onze dochter was van héél klein af al erg pienter. Haar grootmoeder,
die naast ons woonde, zei vaak "die wordt advokaat". Tegelijk
was het een echte kwajongen. Hoe vaak heb ik gescheurde kleedjes genaaid...Misschien
lag het wel aan mij: ik deed haar altijd van die mooie witte of lichte
dingetjes aan, omdat ik die zo leuk vond.
Onze dochter had een oudere zus, die haar wilde leren lezen toen ze 5
was. Ze snapte het duidelijk, maar weigerde dat te laten zien. Toen ze
één week in het eerste leerjaar zat, las ze. Je snapt dat
grote zus dat niet zo leuk vond...Dat moet ze trouwens vandaag nog horen!
Als snel bleek ons kind niet echt goed te zijn in enkele dingen op school:
- zwijgen tijdens de les (ze wilde om de haverklap ook haar zegje doen
omdat ze al veel wist, maar dat wilde de juffrouw natuurlijk niet)
- ordelijk schrijven (kan ze nog steeds niet zo goed, maar ze heeft nu
gelukkig een computer)
- gezag van mensen omwille van hun positie respecteren - de juffrouw
moest het echt wel "verdienen" (gelukkig hoeft ze weinig te
buigen voor anderen in haar werk)
Dat ze sterk was in de schoolvakken zelf, werd op school niet zo belangrijk
gevonden dat men er ons over aansprak (het was anders wel een sterke school,
die de kinderen echt wel een goed pakket aan leerstof bijbracht). Dat gedrag
was vooral het heikele punt.
Onze dochter werd ernstig ziek in de vakantie tussen het tweede en derde
leerjaar, waardoor ze een kleine helft van het schooljaar miste. En toch
kwam ze als één van de besten uit. We hebben nog gezegd tegen
de juffrouw "zeg, ge moet zo niet met de punten gooien", maar
die zei dat het écht wel juist was zo.
Later hebben we van het PMS bij de testen in het zesde leerjaar gehoord
dat ze een "uitzondering" was, maar dat wisten we toen al lang.
En in het laatste jaar secundair hebben we dat nog eens gelezen in het
studieadvies. Indertijd werd daar niets aan gekoppeld. Je kind was slim,
en dat was het. Hoogstens kwam daar achter in geval van mijn dochter, dat
ze véél betere punten kon halen dan ze deed (ze was net niet
eerste van de klas, er waren er altijd wel één of twee voor
haar). Waardoor wij ons verplicht voelden te zeggen thuis dat ze maar wat
beter haar best moest doen. Ik bespaar u de blikken (en antwoorden) die
we dan terug kregen.
Ze kan alles vanzelf...
Wij hebben onze dochter in de lagere school nooit moeten helpen met huiswerk
(had ze dat wel?) of lessen leren. Gemakkelijk was dat wel, met meerdere
kinderen in huis. Op oudercontacten kwam de juffrouw meestal met opmerkingen
rond orde, over haar grote mond (beleefd maar altijd iets te vertellen),
en verder was het altijd "ze kan beter als ze maar zou willen".
En dat terwijl ze toch heel goede cijfers haalde, zij het meestal niet
de beste van de klas.
Dus wij zegden haar telkens weer dat ze beter haar best moest doen, maar
waren er eigenlijk wel gerust in. Zij begon ons zeurpieten te vinden, maar
trok er zich niets van aan, dat was wel duidelijk. Onze dochter was een
echte rebel die meestal wel haar zin deed.
Secundair
Onze dochter heeft blijkbaar in 't begin wat pestproblemen gehad. Wij
hebben daar nooit iets van geweten, ze heeft dat zelf opgelost. Achteraf
bekeken vind ik het wel erg dat ze dat helemaal alleen heeft moeten verwerken.
Wij hebben het nooit gezien. Zij heeft er wel van geleerd dat ze heel goed
op tekenen bij haar kinderen moet letten zegt ze. Alleszins: ze was altijd
heel sociaal bezig hadden wij de indruk. Ze werd klasverantwoordelijke,
en was vaak de aangesproken persoon voor medeleerlingen en leerkrachten
bij problemen met die klas (ze hadden nogal een levendige, wat tegendraadse
groep). Ze had veel hobby's, deed bijna elke dag wel iets van sport, las
heel veel, tekende van zichzelf wat (wij vonden tekenacademie geen goed
idee want ze deed al zo veel, dus leerde ze het maar op zichzelf), enz.
Ze werd ook heel actief tijdens de vakanties in vrijwilligerwerk allerhande
voor jongeren, gehandicapten, zieken. Iets waar ze ook enkele goede (in
haar ogen "echte") vrienden aan overhield, met een diepte die
ze op school toch wel wat miste blijkbaar, ondanks de vele contacten.
Universiteit
Omwille van redenen die ik hier moeilijk kan uiteenzetten waren mijn
man en ik niet zo voor universiteit voor onze dochter. Wij vonden hogeschool
wel een heel goed idee. Daar kwam nog een advies van het PMS bovenop dat
zij wel slim genoeg was, maar nooit veel moeite had gedaan voor school
(daar had ze ook nooit behoefte aan gehad), en dat ze daarom wel eens zou
kunnen falen door de grote werkpakketten op de universiteit.
Ik denk dat we een half jaar strijd hebben gevoerd. Ze bleef maar argumenteren
en voet bij stuk houden: hogeschool was niets voor haar, het moest universiteit
zijn. Tenslotte was ze halverwege juli nog niet ingeschreven op een school.
Ik heb haar dan even apart genomen, haar het cadeau voor haar afstuderen
in het secundair in de handen geduwd, en gezegd: "ga u vandaag ergens
inschrijven of geef het maar terug".
Ze schreef zich die dag in aan de universiteit . Wij ondergingen het
maar, eigenlijk wel een beetje fier op haar volhardende houding.
Haar punten schoten vanaf het eerste jaar de hoogte in, soms "onfatsoenlijk
hoog" zoals haar broer het eens formuleerde. Wij waren uiteraard wel
blij, maar ook wel wat in de war. We volgden het niet echt meer. Ze nam
haar beslissingen, en hoewel we haar wel kort hebben gehouden, ging ze
gewoon haar eigen weg.
We hebben vaak ons hart vastgehouden, tijdens haar studies en erna. Sommige
beslissingen hebben we geprobeerd uit haar hoofd te praten (zonder succes),
andere vonden we raar maar waren we achteraf wel blij mee. We hebben geprobeerd
er altijd te zijn als ze ons nodig had, maar ook dan bleef ze de touwtjes
wel zelf in handen houden.
Zelf kinderen
Ze begon er laat aan, kinderen. We waren zelfs een beetje verwonderd
dat ze nog een kind nam. En meerdere zelfs. Alles ging prima zo scheen
het toch, ze bleef werken en combineerde schijnbaar moeiteloos gezin en
toch wel uitdagende jobs. Haar kinderen werden haar prinsenkinderen. Verwend
zijn ze niet echt (ze gedragen zich toch behoorlijk vind ik). Ze moeten
wel aan een aantal regels gehoorzamen, maar ze is er wel voor hen ook al
heeft ze het druk, ze komen niets te kort. Het zijn even erge belhamels
als zij was. Ik heb haar al een aantal keren gezegd dat het wel zal kalmeren,
maar ze kijkt dan zo'n beetje met een spottende blik van "dat geloof
je zelf niet!". En wellicht heeft ze gelijk, als de kinderen op haar
lijken.
Onze kleinkinderen vallen wel op. Ze hebben het hart op de tong, zijn
even sterk verbaal als hun moeder was als kind, en hebben duidelijk een
heel eigen willetje. Onze dochter vertelt ons dingen die we herkennen van
haar kindertijd.
Waar ze haar gedrevenheid haalde
Toen ze me belde over haar oudste kind, dat zo veel problemen had in
de kleuterschool, en dat bleek hoogbegaafd te zijn, en ze tegelijk één
en ander over haar eigen schoolervaringen vertelde dat ik niet wist (verveling,
onbegrip, gepest worden, veel vragen gehad over zichzelf,...kortom: toch
niet het beeld dat wij hadden van haar nogal zorgeloze jeugd), heb ik geweend.
Ik heb beseft dat ik voor haar niet heb gedaan wat zij, al heel snel, voor
haar kind heeft gedaan, vanaf het begin van de schooltijd. Zij vertelt
me nu dat het niet erg was, dat ze haar plan toch heeft getrokken. En dat
ze uit mijn tranen net die kracht heeft gehaald om ervoor proberen te zorgen
dat ze zeker zelf later niet zal moeten wenen als haar kind met zulk een
verhaal afkomt, omdat ze spijt heeft dat ze niet méér heeft
gedaan.
Daarom is ze zo gedreven denk ik om voor meer hoogbegaafden, en niet
alleen haar eigen kinderen, iets te doen. Daarom is ze soms zo zonder compromissen
wat dat betreft, ze verwacht van anderen dat ze ook stoppen met zeuren
en iets doen. En vergeet dan af en toe dat je hart luchten ook wel eens
deugd kan doen....
Ouders: zorg voor de toekomst!
Ze wilde graag "mijn" verhaal voor "de" website.
Wel, hier is het. Ik hoop dat veel ouders beseffen dat zij het ZELF zijn,
die ervoor kunnen zorgen dat zij als oma's en opa's later niet moeten wenen
van spijt, omdat ze niet genoeg hebben gedaan met dat onderwijs. Er moet
veel veranderen, zelfs al is er nu al veel veranderd ten goede.
Besef dat goed als ouders. Zodat je als grootouders kunt genieten van
kinderen die graag naar school gaan, en net zoals alle andere kinderen
fier zijn op wat ze hebben geleerd op school.
|