Home Hoogbegaafd Herkenning Testen HB thuis Sociaal leven HB op school Probleemkinderen? Adresboek FAQ Goed voor een glimlach Literatuur
Ervaringsverhalen
Versneld in de basisschool
Jonger in secundair
De "juiste" school
Oma vertelt
Geslaagde schoolwissel
Een school die meedenkt
Wonderkinderen
Als het schoolteam
je kind maar steunt
Meerdere versnellingen, met succes, is mogelijk!
Alles ...
voor een gelukkig kind
Gebruiksaanwijzing T.
Een positief verhaal
Een Nederlandse ervaring
...
...
...
 
 
 
 
 
Oma vertelt haar verhaal

een verhaal verteld door de moeder van een volwassen HB vrouw, september 2004

Inleiding

Onze dochter is volwassen en hoogbegaafd. Dat woord was mij eigenlijk niet zo bekend. Toen bleek dat haar oudste kind hoogbegaafd was, ben ik ook eens goed gaan nadenken over haar schoolcarrière en haar manier van zijn. Dit is wat ik als "verhaal" kan vertellen, op haar verzoek.

Ze is slim...maar kan niet stil zitten

Onze dochter was van héél klein af al erg pienter. Haar grootmoeder, die naast ons woonde, zei vaak "die wordt advokaat". Tegelijk was het een echte kwajongen. Hoe vaak heb ik gescheurde kleedjes genaaid...Misschien lag het wel aan mij: ik deed haar altijd van die mooie witte of lichte dingetjes aan, omdat ik die zo leuk vond.

Onze dochter had een oudere zus, die haar wilde leren lezen toen ze 5 was. Ze snapte het duidelijk, maar weigerde dat te laten zien. Toen ze één week in het eerste leerjaar zat, las ze. Je snapt dat grote zus dat niet zo leuk vond...Dat moet ze trouwens vandaag nog horen!

Als snel bleek ons kind niet echt goed te zijn in enkele dingen op school:

  • zwijgen tijdens de les (ze wilde om de haverklap ook haar zegje doen omdat ze al veel wist, maar dat wilde de juffrouw natuurlijk niet)
  • ordelijk schrijven (kan ze nog steeds niet zo goed, maar ze heeft nu gelukkig een computer)
  • gezag van mensen omwille van hun positie respecteren - de juffrouw moest het echt wel "verdienen" (gelukkig hoeft ze weinig te buigen voor anderen in haar werk)

Dat ze sterk was in de schoolvakken zelf, werd op school niet zo belangrijk gevonden dat men er ons over aansprak (het was anders wel een sterke school, die de kinderen echt wel een goed pakket aan leerstof bijbracht). Dat gedrag was vooral het heikele punt.

Onze dochter werd ernstig ziek in de vakantie tussen het tweede en derde leerjaar, waardoor ze een kleine helft van het schooljaar miste. En toch kwam ze als één van de besten uit. We hebben nog gezegd tegen de juffrouw "zeg, ge moet zo niet met de punten gooien", maar die zei dat het écht wel juist was zo.

Later hebben we van het PMS bij de testen in het zesde leerjaar gehoord dat ze een "uitzondering" was, maar dat wisten we toen al lang. En in het laatste jaar secundair hebben we dat nog eens gelezen in het studieadvies. Indertijd werd daar niets aan gekoppeld. Je kind was slim, en dat was het. Hoogstens kwam daar achter in geval van mijn dochter, dat ze véél betere punten kon halen dan ze deed (ze was net niet eerste van de klas, er waren er altijd wel één of twee voor haar). Waardoor wij ons verplicht voelden te zeggen thuis dat ze maar wat beter haar best moest doen. Ik bespaar u de blikken (en antwoorden) die we dan terug kregen.

Ze kan alles vanzelf...

Wij hebben onze dochter in de lagere school nooit moeten helpen met huiswerk (had ze dat wel?) of lessen leren. Gemakkelijk was dat wel, met meerdere kinderen in huis. Op oudercontacten kwam de juffrouw meestal met opmerkingen rond orde, over haar grote mond (beleefd maar altijd iets te vertellen), en verder was het altijd "ze kan beter als ze maar zou willen". En dat terwijl ze toch heel goede cijfers haalde, zij het meestal niet de beste van de klas.

Dus wij zegden haar telkens weer dat ze beter haar best moest doen, maar waren er eigenlijk wel gerust in. Zij begon ons zeurpieten te vinden, maar trok er zich niets van aan, dat was wel duidelijk. Onze dochter was een echte rebel die meestal wel haar zin deed.

Secundair

Onze dochter heeft blijkbaar in 't begin wat pestproblemen gehad. Wij hebben daar nooit iets van geweten, ze heeft dat zelf opgelost. Achteraf bekeken vind ik het wel erg dat ze dat helemaal alleen heeft moeten verwerken. Wij hebben het nooit gezien. Zij heeft er wel van geleerd dat ze heel goed op tekenen bij haar kinderen moet letten zegt ze. Alleszins: ze was altijd heel sociaal bezig hadden wij de indruk. Ze werd klasverantwoordelijke, en was vaak de aangesproken persoon voor medeleerlingen en leerkrachten bij problemen met die klas (ze hadden nogal een levendige, wat tegendraadse groep). Ze had veel hobby's, deed bijna elke dag wel iets van sport, las heel veel, tekende van zichzelf wat (wij vonden tekenacademie geen goed idee want ze deed al zo veel, dus leerde ze het maar op zichzelf), enz. Ze werd ook heel actief tijdens de vakanties in vrijwilligerwerk allerhande voor jongeren, gehandicapten, zieken. Iets waar ze ook enkele goede (in haar ogen "echte") vrienden aan overhield, met een diepte die ze op school toch wel wat miste blijkbaar, ondanks de vele contacten.

Universiteit

Omwille van redenen die ik hier moeilijk kan uiteenzetten waren mijn man en ik niet zo voor universiteit voor onze dochter. Wij vonden hogeschool wel een heel goed idee. Daar kwam nog een advies van het PMS bovenop dat zij wel slim genoeg was, maar nooit veel moeite had gedaan voor school (daar had ze ook nooit behoefte aan gehad), en dat ze daarom wel eens zou kunnen falen door de grote werkpakketten op de universiteit.

Ik denk dat we een half jaar strijd hebben gevoerd. Ze bleef maar argumenteren en voet bij stuk houden: hogeschool was niets voor haar, het moest universiteit zijn. Tenslotte was ze halverwege juli nog niet ingeschreven op een school. Ik heb haar dan even apart genomen, haar het cadeau voor haar afstuderen in het secundair in de handen geduwd, en gezegd: "ga u vandaag ergens inschrijven of geef het maar terug".

Ze schreef zich die dag in aan de universiteit . Wij ondergingen het maar, eigenlijk wel een beetje fier op haar volhardende houding.

Haar punten schoten vanaf het eerste jaar de hoogte in, soms "onfatsoenlijk hoog" zoals haar broer het eens formuleerde. Wij waren uiteraard wel blij, maar ook wel wat in de war. We volgden het niet echt meer. Ze nam haar beslissingen, en hoewel we haar wel kort hebben gehouden, ging ze gewoon haar eigen weg.

We hebben vaak ons hart vastgehouden, tijdens haar studies en erna. Sommige beslissingen hebben we geprobeerd uit haar hoofd te praten (zonder succes), andere vonden we raar maar waren we achteraf wel blij mee. We hebben geprobeerd er altijd te zijn als ze ons nodig had, maar ook dan bleef ze de touwtjes wel zelf in handen houden.

Zelf kinderen

Ze begon er laat aan, kinderen. We waren zelfs een beetje verwonderd dat ze nog een kind nam. En meerdere zelfs. Alles ging prima zo scheen het toch, ze bleef werken en combineerde schijnbaar moeiteloos gezin en toch wel uitdagende jobs. Haar kinderen werden haar prinsenkinderen. Verwend zijn ze niet echt (ze gedragen zich toch behoorlijk vind ik). Ze moeten wel aan een aantal regels gehoorzamen, maar ze is er wel voor hen ook al heeft ze het druk, ze komen niets te kort. Het zijn even erge belhamels als zij was. Ik heb haar al een aantal keren gezegd dat het wel zal kalmeren, maar ze kijkt dan zo'n beetje met een spottende blik van "dat geloof je zelf niet!". En wellicht heeft ze gelijk, als de kinderen op haar lijken.

Onze kleinkinderen vallen wel op. Ze hebben het hart op de tong, zijn even sterk verbaal als hun moeder was als kind, en hebben duidelijk een heel eigen willetje. Onze dochter vertelt ons dingen die we herkennen van haar kindertijd.

Waar ze haar gedrevenheid haalde

Toen ze me belde over haar oudste kind, dat zo veel problemen had in de kleuterschool, en dat bleek hoogbegaafd te zijn, en ze tegelijk één en ander over haar eigen schoolervaringen vertelde dat ik niet wist (verveling, onbegrip, gepest worden, veel vragen gehad over zichzelf,...kortom: toch niet het beeld dat wij hadden van haar nogal zorgeloze jeugd), heb ik geweend. Ik heb beseft dat ik voor haar niet heb gedaan wat zij, al heel snel, voor haar kind heeft gedaan, vanaf het begin van de schooltijd. Zij vertelt me nu dat het niet erg was, dat ze haar plan toch heeft getrokken. En dat ze uit mijn tranen net die kracht heeft gehaald om ervoor proberen te zorgen dat ze zeker zelf later niet zal moeten wenen als haar kind met zulk een verhaal afkomt, omdat ze spijt heeft dat ze niet méér heeft gedaan.

Daarom is ze zo gedreven denk ik om voor meer hoogbegaafden, en niet alleen haar eigen kinderen, iets te doen. Daarom is ze soms zo zonder compromissen wat dat betreft, ze verwacht van anderen dat ze ook stoppen met zeuren en iets doen. En vergeet dan af en toe dat je hart luchten ook wel eens deugd kan doen....

Ouders: zorg voor de toekomst!

Ze wilde graag "mijn" verhaal voor "de" website. Wel, hier is het. Ik hoop dat veel ouders beseffen dat zij het ZELF zijn, die ervoor kunnen zorgen dat zij als oma's en opa's later niet moeten wenen van spijt, omdat ze niet genoeg hebben gedaan met dat onderwijs. Er moet veel veranderen, zelfs al is er nu al veel veranderd ten goede.

Besef dat goed als ouders. Zodat je als grootouders kunt genieten van kinderen die graag naar school gaan, en net zoals alle andere kinderen fier zijn op wat ze hebben geleerd op school.

 


© www.hoogbegaafdvlaanderen.be | Email : info@hoogbegaafdvlaanderen.be