Dit verhaal werd verteld door de ouders, september 2004

De rode lijn

In onze oude school hadden ze, om één en ander duidelijk te maken m.b.t. de Scheiding tussen School en Huis, een rode lijn over de speelplaats getrokken. Achter die rode lijn was er een stuk niemandsland, dan was er een gele lijn.
Bij het afhalen van je kind werd het kind 'losgelaten' vanachter de Gele Linie. Een beetje zoals de Glienicker Brucke in Berlijn indertijd ;-)
Wanneer je zelf over de rode lijn ging, kreeg je de priemende blikken van alle leerkrachten op jou gericht. Bij elke stap werden je benen zwaarder! Je vreesde continu dat de sirene zou loeien en dat de vopo's dan het vuur zouden openen...
Het verveelde gezicht dat hoorde bij het 'aanhoren' van een schuchter voorstel van ons ouders, het schouderophalen (liefst in combinatie met één of andere dooddoener in de vorm van "Ach ja, alle kinderen blablabla... wel eens"), de terugtocht doorheen het niemandsland na weer een in dovemansoren gevallen smeekbede, ...

We meenden het nochtans héél goed met die school...

In onze jeugdige overmoed hadden wij gedacht van de pioniers te zijn in ons dorp, wij zouden samen met de school Iets Moois opbouwen.
Ik had al enkele pogingen gedaan om aan F toch IETS interessants te laten aanbieden, maar dat werd meestal afgewimpeld met een verschrikt "MAAR DAT IS LEERSTOF VOOR HET 1e LEERJAAR!".
Wat er abnormaal is om aan een kleuter, die moeiteloos op niveau 3e lj leest, iets leuks aan te bieden in de derde kleuterklas dat bij zijn kennis aansluit, ontgaat me wel, maar dit terzijde...

Ondertussen hadden wij een zoon die op schooldagen ‘s morgens tot braken toe misselijk werd, een zware ogen tic ontwikkelde (“papa, kijk eens naar mijn oog, er krabt iets”) en ‘s avonds bij thuiskomst eindeloos op mama’s schoot zat te huilen en zei “Ik voel me toch zo triest, maar ik kan mezelf niet troosten!”
Met de regelmaat van de klok kregen wij van onze vierjarige lievigheidjes te horen zoals “Ik wou dat jullie allebei dood waren!” of “Ik ga naar Luxemburg wonen, en wil jullie NOOIT meer zien!”
Volgens de school “Huilen alle kinderen wel eens van vermoeidheid ‘s avonds” en “Krijgen alle kinderen wel eens een woedebuitje”. De stemmingswisselingen tussen “vrolijk” en “baarlijke duivel” waren even intens als onverwacht.

Een verband met mogelijke verveling werd steeds door de school weggewuifd. Wij vonden het nochtans op zijn minst merkwaardig dat een kind van 3,5 jaar in de eerste kleuterklas onder een tekening voor Kerstmis “MARIA” schreef en onder een tekening voor een verjaardag “TAART” (onder een taart met kaarsjes).
Wij vonden dat het niet uitgesloten kon worden dat een kind, dat reeds jaren ‘purper’, ‘lichtgroen’ en ‘lila’ kent, lichtjes verveeld zou kunnen zijn wanneer men pogingen doet om de kleur ‘rood’ bij te brengen.

D-day
De dag dat we besloten de deur daar achter ons dicht te trekken herinner ik me heel goed, het was een vrijdag.
Ik had die dag weer eens mijn stoute schoenen aangetrokken om aan de directrice een uitnodiging te geven voor een (gratis) lezing door Tessa Kieboom in Gent, twee weken later. Ik wou voorstellen om zelf chauffeur te spelen voor enkele leerkrachten.
Ik zag de directrice van één deurgat naar
een ander lopen, kwam met perfecte timing aan de gele lijn, enterde haar aan stuurboord en voor ik ook maar één woord kon zeggen gaf zij een knap staaltje van snellezen (ondersteboven, van de uitnodiging in mijn hand!): "Jammer, die dag is mijn dochter jarig!"
Ik heb nog gestameld dat we het "erg op prijs zouden stellen moesten er een paar leerkrachten kunnen naartoe gaan". Tja, 't was december, leerkrachten hadden ook een gezin, zo'n avond naar het verre Gent (inderdaad een 35 minuten rijden van bij ons), ...

Op de rit naar huis hielden we even halt bij een Delhaize. Binnen kreeg F (die overigens niks gehoord had of afwist van wat ik bij de directrice 'besproken' had) wat we intussen vergoelijkend een 'crisisje' noemden: hij begon plotsklaps hysterisch te huilen, grabbelde de chocoladerepen uit de rekken en slingerde ze naar ons hoofd. Nog nooit zo'n eenzaam kind gezien! Wij stonden als aan de grond genageld.

In die Delhaize hebben we het besluit genomen: hij bleef thuis tot we een andere school gevonden hadden...

Een andere school, een andere wereld

Tien dagen later was het zover. We vonden een school waar de zorgcoördinator de CBO-cursus voor leerkrachten had gevolgd, compleet met kangoeroeklas.

Ik houd aangename herinneringen over aan mijn afscheidstelefoontje. De directrice trok alle registers open: "die directeur, ik ken die, dat is een praatjesmaker", "ze hebben dezelfde middelen als wij, ze kúnnen dus niks meer doen dan wij", "het is schandalig, zo zand strooien in de ogen van de ouders", "ik zal hen eens opbellen om mijn gedacht te zeggen", ...

Toen mijn vrouw een paar spulletjes (schortje en turnpantoffels) ging ophalen vroeg de kleuterjuf zich bezorgd af hoe het nu verder moest met de onafgewerkte werkjes (genre Vache-Qui-Rit deksel met daarop een versierde lege toiletrol). Even waanden wij ons in een Chinese fabriek i.p.v. in een school!

Eindelijk!

Het verhaal kent een happy end. Misselijkheid, hysterische woedeaanvallen, stemmingswisselingen, eindeloos huilen en de zware ogen tic verdwenen na een woensdag voormiddag in de nieuwe school. Onze zoon kon soms eens een verhaaltje voorlezen. Of de ganse klas verzon een verhaaltje, dat hij dan opschreef (in hoekige blokletters), waarbij iedereen dan ter versiering tekeningen maakte om zo samen een ‘boek’ te maken. We kregen onze jongen terug! En dat allemaal met hetzelfde budget, een pak idealisme en heel veel goede wil!

Voorlopige epiloog...

Mijn eega en ikzelf zouden die directrice wel graag nog eens tegenkomen. Dan konden we haar nl. eens zeggen hoe jammer we het vinden dat we gedwongen werden om jaarlijks 8000km met de auto te rijden (en dagelijks in totaal een uur onderweg zijn) i.p.v. hier met de fiets onze straat af te rijden , maar dat we het er graag voor over hebben om ons kind uit de psychiatrie te houden en opnieuw een zonnetje in huis te hebben, nu al jaren aan een stuk. De hel van de dorpsschool ligt nu ver achter ons, maar de herinnering aan de ellende is erg levendig.

want het stopt niet...

Ook nu moeten wij nog steeds op onze hoede zijn: de verveling loert vaak om het hoekje. Maar nu vinden wij tenminste een luisterend oor, een gesprekspartner waarmee we samen naar een oplossing kunnen zoeken. Een rode lijn is er niet. Wel staan op de speelplaats her en der banken geplaatst, waarop ‘s avonds de mensen, die de kinderen komen afhalen, wat keuvelen. De kleuters kunnen in de klas zelf afgehaald worden, dat laat toe om een woordje te wisselen met de kleuterjuf.