Verteld door E., moeder van J., januari 2005, over het belang van leerkrachten die je kind "dragen"

Toen mijn dochter in september het 2e jaar Latijn-Grieks begon dacht ik dat het wel zou loslopen. Een heleboel uitdagingen en mythologieën, ze zou haar hartje kunnen ophalen hier. Want dat lees je overal: geef ze uitdaging, en het gaat prima.

Niet zo bij mijn dochter dus.

Al vlug merkte ze dat de leerkrachten enorm veel eisten. Ze hadden een snelle aanpak, met vooral niet te veel uitleg. Het draaide toch om de slimste kinderen van de ganse school!

J. werd behandeld zoals alle andere kinderen. Niet elke leerkracht was op de hoogte van J.’s problemen. Ze voelde zich vaak persoonlijk aangevallen en kwam dan wenend thuis met de woorden; “Mama, die leerkracht is vreselijk, die begrijpt me niet, maakt me belachelijk en verwacht van mij dat ik alles in één keer snap, want ik was toch hoogbegaafd….”

“Jullie zijn de elitegroep van deze school!” hoorde J. steeds weer zeggen. Het is uiteindelijk zo ver gekomen dat ze niets meer durfde vragen en hopeloos achter geraakte. Door het schrikbewind van een bepaalde leerkracht is mijn dochter er toen helemaal onderdoor gegaan en is ze met een uitputtingsdepressie verscheidene weken thuis gebleven.

Ik ben naar de studieprefect gestapt en heb hem op het hart gedrukt dat mijn dochter het nodig had dat niet alleen haar ouders in haar geloofden maar ook de leerkrachten. Ik heb toen lang bij de studieprefect gezeten. Ik stelde voor om haar in de moderne wetenschappen te laten starten, om zo de druk weg te nemen en haar uit de richting te halen die zoveel eiste van haar, en ook: weg van die leerkrachten die haar zelfvertrouwen zo beschadigden. De prefect zou een klas uitkiezen waar J. zich goed zou voelen, bij leerkrachten die volledig achter haar zouden staan.

Wel, hij heeft zo’n klas gevonden voor mijn dochter. Eén voor één staan ze achter mijn kind. Ze hebben geduld. Ze hebben oor voor haar problemen. Het is een team dat enorm open staat voor hoogbegaafdheid.

Het resultaat? J. staat ’s morgens op zonder morren, gaat naar school zonder onderweg lastig te doen, komt naar huis met de wildste verhalen over haar leerkrachten en soms ook al over de leerlingen. Ze straalt, ze slaapt goed en ze panikeert niet meer wanneer ze aan haar les begint, wat vroeger niet kon gezegd worden. Nooit hadden we een rustige avond, telkens kwamen de paniekaanvallen als ze voor school moest werken... en nu die rust!

Kortom, mijn dochter is een heel ander kind geworden!! Al die moeite en dat verdriet zijn ineens wég!

Ik heb tijdens het laatste oudercontact enorm veel telefoonnummers en e-mail adressen gekregen van de leerkrachten. We houden heel nauw contact met elkaar, en met de klastitularis mail ik zelfs dagelijks. Ik kan voor de eerste keer zeggen dat mijn kind gelukkig is bij “haar” leerkrachten!

En dat door een goed team van leerkrachten dat gelooft in mijn kind! Van mij mag dit jaar nog lang duren!