Alle ouders herkennen dingen van zichzelf in hun
kinderen, dat is nu eenmaal zo.
Sommige ouders van hoogbegaafde kinderen herkennen een aantal zaken van
zichzelf, omdat ze zelf ook hoogbegaafd zijn. Op de Omnino
website beschrijft Ina Barreveld-Teisman dit als "de spiegel".
Bepaalde ouders van hb's wisten al zeer jong dat ze zelf hb waren. Dat
is best wel een voordeel soms. De kans dat het eigen verwerkingsproces
al is gebeurd, en een evenwicht werd gevonden, is misschien wel iets groter
dan bij wie tot de "ontdekking" komt op het moment dat er wordt
vastgesteld dat één van de eigen kinderen hb is.
Vaak gebeurt het dat ouders, naar aanleiding van de vaststelling dat
hun kind hoogbegaafd is, bij zichzelf herinneringen zien bovenkomen aan
een jeugd die soms heel schrijnend was, en dat ze zichzelf de vraag stellen
"hé, maar was dat misschien bij mij ook omwille van...",
en stelt men soms vast dat veel eigen ervaringen te maken hadden met een
niet herkende hoogbegaafdheid. Soms misschien wisten ze wel dat ze
hoogbegaafd waren, of was er een vermoeden, maar liep het toch mis, vaak
door allerlei omgevingsfactoren en gebrek aan een goede begeleiding. Dit
besef is zeer confronterend, en mengt het proces van de eigen verwerking
met de vaak niet zo gemakkelijke beginperiode van het "weten"
dat je kind hoogbegaafd is, een periode waarin toch vaak moet gezocht worden
naar "en wat nu".
Het aantal mensen dat op volwassen leeftijd in deze "gebroken spiegel"
(een term uit het verhaal van zo'n ouder die zich pas laat bewust werd
van zijn eigen hb) kijkt, vermindert, maar is nog veel te groot.
Laat ons hopen dat de kinderen en jongeren van nu dit binnen 10, 20 jaar
niet moeten meemaken. Laat ons eraan werken dat hun mogelijkheden
NU herkend worden, en ze een correcte begeleiding krijgen, zodat zij op
hun beurt als evenwichtige volwassenen hun kinderen zullen kunnen opvoeden,
zonder gebroken spiegels.
Enkele uitspraken van twee moeders (stuur gerust jouw reactie in!):
"Ik voel me soms schuldig. Ik weet wat het is, hoogbegaafd zijn,
maar toch kan ik mijn zoon maar niet beschermen tegen de vele klappen die
hij krijgt. Hij is even gevoelig als ik, misschien wel te weinig weerbaar,
maar daar kan hij toch niet aan doen? Ik voel me soms een slechte mama
dat ik niet méér voor hem kan doen"
"Je kan niet alles vermijden, denk ik ook, noch alles oplossen.
Dus probeer ik dat niet. Ik probeer wél signalen te
zien en dat kind het gevoel te geven dat ik begrijp wat hij voelt, zodat
hij zich veilig voelt. En verder nam ik me voor me op scholen niet
met een kluitje in het riet te laten sturen. Kan je dus alles vermijden?
Neen, maar je kan je kind wel proberen te wapenen tegen dingen die
vroeg of laat toch gebeuren, het onbegrip, het niet vinden van zielsverwanten
achter elke deur, en uitleggen, uitleggen,
dat er toch veel is, dat je toch belangrijke mensen tegenkomt. Dat
je kwaliteiten toch erkend worden door sommigen, en dat dit veel meer waard
is dan door een grote massa mensen "aanvaard" te worden maar
je rotslecht in je vel voelen.
Je kan je kind ook leren omgaan met frustraties, en er vooral zijn voor
je kind, als vertrouwenspersoon. Ik denk dat dit juist de kracht is van
iemand die het van zichzelf kent: tenminste weten waarover je het hebt.
En een slechte mama, dat bestaat niet. Het is niet omdat er eens
iets mis gaat, dat er sprake is van schuld." |